Nu ons huis in Portugal leger en leger wordt, vertrekken mijn gedachten steeds vaker naar de toekomst. Het is lastig om een nieuwe woonplek voor me te zien. Ik droom niet van pensioen. Ik snak niet naar een rustig bestaan. Mijn werk mengt zich moeiteloos met mijn privé. En daar ligt ook direct het dilemma.
Gisteren deed ik een bizarre ontdekking: al dagen zat mijn hoofd vol, misschien wel te vol. Door nieuwe plannen (#somethingthrillingiscoming waarover later meer) en door de andere verhalen waar ik aan meedacht tijdens de schrijfvakantie die ik afgelopen week gaf.
Iedereen die hier een eerste blik op ons landgoed werpt is even stil. Daarna volgt een zucht. Pas daarna: ‘wat is het hier mooi.
De rust is hier een gegeven waar je niet omheen komt. Stilte die alleen onderbroken wordt door vogels en de ruisende bladeren. Soms hoor je geklater van het beekje beneden aan op ons land. Dat is het.
Het is een diverse groep mensen die eind april op schrijfvakantie komt. Vier van de zes deelnemers zijn vorige jaar ook geweest, twee zijn nieuw voor mij. Maar het maakt allemaal niets uit, iedereen is direct met elkaar in gesprek over Portugal, en natuurlijk hun favoriete onderwerp ‘schrijven’.
Het werd een week die me altijd bij zal blijven. Lees verder
Het is een beetje een gek voorjaar. Alles lijkt later dan vorig jaar, waarschijnlijk te wijten aan een extreem koude week (ja, zelfs nachtvorst) in januari. Maar was het vorig jaar wel een normaal jaar of was het toen gewoon erg vroeg? Geen idee, en het maakt ook eigenlijk geen moer uit. Er groeit van alles, dat is belangrijk.
We zijn namelijk dol op fruit. Jan is gek van sinaasappels, en ik kan niet wachten tot de vijgen weer rijp zijn. Welk fruit vind jij het lekkerst? Het groeit allemaal zonder bestrijdingsmiddelen of andere troep; al het fruit is puur gezond en zo te eten. Lees verder
Schrijven bij Marelle 